Διάφορα

Όλα τα μουσουλμανικά ονόματα τα διατηρούμε στα Πομάκικα ακόμα και σήμερα. Έτσι, ο Μεχμέτ στα πομάκικα είναι Μέτου, ο Χασάν Σάνου, ο Χουσεϊν Χούσο, ο Χουσνή Χούσκο, ο Ιμπραχήμ Μπραχάμ, ο Αχμέτ είναι Μέτε, η Εμινέ Μίνκα, η Νεμπιέ Νέπκα, η Σαμιέ Σάμκα, η Σουκριέ Σούκρα, η Σαμπιχά Σάπκα, η Φετχιέ Φέτκα, η Λουτφιέ Λούτκα, δηλαδή έχει γίνει πομακοποίηση των ξένων (αραβικών, περσικών κ.α.) μουσουλμανικών ονομάτων.

Με την τουρκοποίηση, όμως, των ονομάτων δεν μπορεί να μεταβληθούν και δεν επιδέχονται πομακοποίηση ονόματα όπως π.χ. το όνομα Ερδογκάν, Μπουλέντ, Εβρέν, Αρίντς, Τανσού, Γκιουλάϊ, Χαϊρουννισά. Από τα μουσουλμανικά ονόματα μόνο τα ονόματα του Προφήτη μας και της κόρης του Φατμά δεν έχουν πομακοποιηθεί μέχρι σήμερα, λόγω σεβασμού στο πρόσωπό τους. Οι Τούρκοι, παράλληλα με την πολιτιστική γενοκτονία που πραγματοποιούν στην Ελληνική Θράκη, αλλάζοντας τα μουσουλμανικά ονόματά μας, μας αφομοιώνουν όπως αφομοίωσαν δεκάδες λαούς της Τουρκίας με την αλλαγή των επωνύμων στις 21 Ιουνίου 1934, απαγορεύοντας και καταργώντας τα : yan, of, ef, viç, iç, is, idis, pulos, aki, zade, veled, bin και ibn, χρησιμοποιώντας τον παραπάνω νόμο ως εργαλείο αφομοίωσης.

Ένα απίστευτο περιστατικό συνέβη στο χωριό Κιούρελικ της περιοχής Ερζιντζάν στην Τουρκία.

Το τουρκικό κράτος όπως ακριβώς έπραξε και στην ελληνική Θράκη, έχτισε τζαμί μέσα στο αλεβιτικό χωριό Κιούρελικ για να αλλοιώσει την αλεβιτική πίστη και να υποχρεώσει τους κατοίκους να προσέρχονται σταδιακά στο τζαμί. Όμως ο μόνος που επισκεπτόταν το τζαμί για πολλά χρόνια ήταν ο εγκάθετος σουννίτης ιμάμης του τουρκικού κράτους. Μόνος του έμπαινε, μόνος του έκανε την προσευχή. Κανένας χωρικός δεν έμπαινε στο τζαμί. Στο τέλος, ο ιμάμης αναγκάστηκε να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να φύγει.

Αμέσως οι χωρικοί μετέτρεψαν το τζαμί σε τζεμεβί (αλεβιτικό χώρο λατρείας). Τοποθέτησαν μέσα στο τζαμί πίνακες με την εικόνα του προφήτη Αλή και ενός Ντεντέ και στις 12 Σεπτεμβρίου 2013, τέλεσαν τη πρώτη αλεβιτική γιορτή. Ο χώρος κατακλύστηκε για πρώτη φορά από πιστούς αλεβίτες.

Τι σημαίνει το όνομα του Τούρκου Προξένου;

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί από τις στήλες της εφημερίδας αυτής, ότι μία πολύ χτυπητή διαφορά των Πομάκων με τους Τούρκους είναι τα ονόματα και τα επώνυμα.

Οι Τούρκοι σαν νομαδικοί λαοί [μπουλούκια], ως επί το πλείστον άτακτοι, δηλαδή μπασιμπουζούκια, αυτό που λέμε σήμερα σκορποχώρι, προερχόμενοι από τα βάθη της Ασίας, επί αιώνες και μέχρι τις 21 Ιουνίου 1934 δεν κατείχαν οικογενειακά επώνυμα και διακρίνονταν μεταξύ τους με το ογλού, με το μπιν, με το ιμπν, με το αγά, με το μπέη, με το πασά, με το σέϊχ, με το χαζρέτ κ.τ.λ. τα οποία με τον τουρκικό νόμο 2525/1934 καταργήθηκαν και απαγορεύτηκαν.

Το ίδιο συνέβη και με επώνυμα που αναφέρονταν σε εθνική καταβολή, όπως, Αράπ, Μποσνάκ, Τσερκέζ, Κιούρτ, Ματζάρ, κ.ά. Και αυτά καταργήθηκαν προκειμένου οι φορείς τους να αφομοιωθούν ευκολότερα. Έτσι, υποχρεώθηκαν όλοι να πάρουν τούρκικα επίθετα της ειδωλολατρικής εποχής των Σαμάν.

«Ο παππούς μου πληρωνόταν από το Τουρκικό Προξενείο»

Η εφημερίδα μας δημοσίευσε στο προηγούμενο φύλλο δηλώσεις του τουρκικής καταγωγής, μέλους της παράνομης «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης», κ. Φεβζί Ογλού Χουσεΐν, ο οποίος μίλησε για την προσωπική του προσφορά στην ΤΕΞ, προέβη σε καταγγελίες για την αδιαφορία και την εχθρότητα που έχουν δείξει τα καινούργια μέλη προς το πρόσωπό του και υπογράμμισε πως δεν είναι δυνατόν «οι Πομάκοι να παρουσιάζονται ως Τούρκοι» και να καρπώνονται την προσφορά άλλων ανθρώπων μέσα στην ΤΕΞ.

Η δημοσίευση της συνέντευξης στη Ζαγάλισα, προκάλεσε την οργή των μελών της ΤΕΞ. Μάλιστα, για να τον απαξιώσουν τον απεκάλεσαν «γύφτο».