Διάφορα

Στην τηλεοπτική εκπομπή Terra Incognita (Σάββατο 26.1.2013, στις 10 το βράδυ), του ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού Κontra Channel, την οποία παρουσιάζει ο δημοσιογράφος Γιάννης Μούτσος, συμμετείχε (μέσω skype) ο διευθυντής της Ζαγάλισα κ. Ιμάμ Αχμέτ. Ο κ. Ιμάμ μεταξύ άλλων τάχθηκε υπέρ της τροπολογίας του νόμου 3536/2007, καυτηρίασε τη στάση της Τουρκίας και έδωσε συγχαρητήρια στους Έλληνες βουλευτές οι οποίοι την ψήφισαν. Στη συνέχεια καυτηρίασε τη στάση των αριστερών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ), τα οποία, όπως είπε, εκμεταλλεύονται τις εθνικιστικές μειονοτικές ψήφους, όπως έκαναν στο παρελθόν, οι πρώτοι διδάξαντες: Νέα Δημοκρατία και στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ. Θεώρησε απολύτως αναμενόμενο ότι δεν συμμετείχαν οι «αριστεροί» μουσουλμάνοι βουλευτές στην εκπομπή, παρόλο που εκλήθησαν, διότι θα έπρεπε στη συνέχεια να «λογοδοτήσουν» στο τουρκικό προξενείο!

«Ποιά Τουρκία; Ποιοί Τούρκοι;» ρωτάει ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης, τέως αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στον τίτλο του βιβλίου του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα (σσ.558, Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 2012).

Προσεγγίζει το θέμα ιστορικά, από τη μάχη του Μαντζικέρτ (1071) φτάνει μέχρι τις μέρες που διανύουμε, ενώ στην έννοια του νεο-οθωμανισμού, εφεύρημα του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Α. Νταβούτογλου, αντιπαρατάσσει το νεο-βυζαντινισμό, ως μοντέλο διάλυσης της σύγχρονης Τουρκίας.

Συνεχίζοντας τη σκέψη του, ο συγγραφέας εκφράζει την άποψη, ότι η Τουρκία παραδέχεται την ιστορική της ήττα και προσπαθεί να επιβραδύνει την αυτοδιάθεση των λαών «που κρύβονται θαμμένοι στα σωθικά της».

Συνεχίζει και επισημαίνει, ότι «όλα αυτά τα στοιχεία αλλά και οι συνθήκες διαβίωσης των μειονοτήτων στην Τουρκία μάς οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι όλοι οι παλιοί και αλλοτριωμένοι κάτοικοι της Μικράς Ασίας αναμένουν και αναζητούν το φως στο Φανάρι και στην Ορθοδοξία για να επανασυστήσουν το δικό τους νέο Βυζάντιο, μαζί με τους συνειδητοποιημένους, πλέον, Οθωμανούς». Αυτοί οι λαοί, συνεχίζει, «οι οποίοι είναι λαοί της Μικράς Ασίας και σε καμία περίπτωση δεν είναι Τούρκοι, έχουν το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστούν, εθνικά και θρησκευτικά, όπως οι ίδιοι επιθυμούν»

«Το ελληνικό όνειρο δύο βουλγαρικών χωριών». Mε αυτόν τον τίτλο η γαλλική, «Le Figaro», σε δημοσίευμά της κάνει λόγο για τη «μεγάλη επιθυμία» των δύο χωριών της Βουλγαρίας, Tsrantcha και Brashten, να προσαρτηθούν στην Ελλάδα.

Κάπου στο βάθος της οροσειράς της Ροδόπης που χωρίζει Ελλάδα - Βουλγαρία, τα δύο χωριά, που αριθμούν λίγους κατοίκους, το πρώτο 600 και το δεύτερο 800, ζήτησαν σε σχετικό τους σημείωμα να «διοικούνται είτε από τη Δράμα, είτε από την Καβάλα» γιατί «έχουμε χάσει κάθε ελπίδα στη Βουλγαρία», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν.

Η είδηση δεν μας εξέπληξε καθόλου. Ως ΖΑΓΑΛΙΣΑ, γνωρίζουμε πολύ καλά τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην ορεινή βουλγαρική Ροδόπη, απλά, θυμηθήκαμε κάποιες στιγμές απείρου κάλλους του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, όταν πραγματικά ηλίθιοι (χωρίς εισαγωγικά) διπλωμάτες του Ελληνικού ΥΠΕΞ, είχαν αντιδράσει με μίσος στην κυκλοφορία της Ζαγάλισα, στην έκδοση των Πομακικών Λεξικών και στην ίδρυση του πρώτου συλλόγου των Πομάκων της Ελλάδας, του Κέντρου Πομακικών Ερευνών, με έδρα την Κομοτηνή και πρώτο πρόεδρο τον Χαμδή Ομέρ.

Όλος ο συρφετός του ΥΠΕΞ, είχε ξεσηκωθεί για έναν απλό λόγο. Μία πρωτοβουλία των ίδιων των Πομάκων, ανέδειξε την πλήρη ανικανότητα των διπλωματών να χειριστούν το Πομακικό ζήτημα. Και, πώς άλλωστε, να το χειριστούν, όταν περισσότερο χρόνο δαπανούσαν για να υπολογίζουν τα οδοιπορικά τους, τα επιδόματα του εξωτερικού, για να αλληλοεξοντώνονται για το ποιος θα προλάβει να πάρει την πιο καλή μετάθεση σε ευρωπαϊκή πόλη ή στην Αμερική. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων ο συρφετός των ανικάνων, που έφερε την Ελληνική Θράκη στο σημερινό εθνικό χάλι, είχε αποφανθεί ότι η έκρηξη της ειρηνικής Πομακικής επανάστασης στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, θα ευνοούσε τη Βουλγαρία, η οποία θα ζητούσε την ενσωμάτωση των Πομάκων στα σύνορά της και την πολυπόθητη έξοδό της στο Αιγαίο!