ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ ΕΒΡΟΥ ΜΑΓΕΥΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ – ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ. ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ KAI Η … ΑΟΡΑΤΗ ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΑ!

Τα Πομακοχώρια του Έβρου αποτελούν ένα μοναδικό σύμπλεγμα χωριών όπου το μαγευτικό τοπίο υποβάλλει τον επισκέπτη. Δασώδεις χαράδρες, πέτρινα μονοπάτια, υποβλητικοί βράχοι, πράσινα τοπία που μερικές φορές θυμίζουν Βόρεια Ευρώπη… Τα πομακοχώρια του ν. Ροδόπης συμπλέκονται με αυτά του ν. Έβρου αφού από τον Κέχρο και την Χαλδίνη μπορείς να περάσεις μέσα από τις χαώδεις χωμάτινες διαδρομές δίπλα σε καλύβια όπως το Άλυκο και το Σπανό , και να καταλήξεις στο Μικράκιο και από κει στο Γονικό. Οι διαδρομές που μπορείς να πάρεις είναι πάρα πολλές και τα αξιοθέατα αρκετά.

Η Μπεκτασίδικη παρουσία είναι έντονη και μπορείς να την γνωρίσεις μέσα από τους τεκέδες στη Ρούσα και το Μικρό Δέρειο και τα διάσπαρτα νεκροταφεία ενώ η σουνιτική παρουσία συναντάται κυρίως στα χωριά Σιδηρώ και Σιδηροχώρι.

Η παρουσία του τουρκικού εθνικισμού είναι φυσικά και εδώ παρούσα. Από τα γραφεία του μειονοτικού εθνικιστικού κόμματος KΙΕΦ (DEB) στο Μεγάλο Δέρειο έως την παρουσία Πομάκων γενίτσαρων που ταξιδεύουν δεκάδες χιλιόμετρα, για να φθάσουν στις γειτονιές των Ρωμά στην Νέα Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο για να κάνουν τα περίφημα κουράν – κουρσού (μαθήματα κορανίου όπου διαχέεται η εθνικιστική προπαγάνδα, ο τουρκισμός και το μίσος στις καρδιές των μικρών παιδιών εναντίον της Ελλάδας). Το φεστιβάλ κυνηγιού που ξεκίνησε ως μη εκτουρκισμένο πανηγύρι στο Μεγάλο Δέρειο, μετά από αντιδράσεις των εθνικιστών, μεταφέρθηκε αλλού με αστείες δικαιολογίες των τοπικών παραγόντων. Η Ελλάδα είναι απούσα. Όπως είπε και ένας Πομάκος, η Ελλάδα εμφανίστηκε στην περιοχή τη δεκαετία του 1950 και εξαφανίστηκε ξανά τη δεκαετία του 1990.

Όσο για τις περίφημες υποδομές και το υποκριτικό ενδιαφέρον των τοπικών παραγόντων για την περιοχή να παρατηρήσουμε ότι από την εποχή που είχαμε γράψει κάποια πράγματα για τα θέματα αυτά, μάλλον δεν ίδρωσε ιδιαίτερα το αυτί κανενός δημάρχου, περιφερειάρχη κτλ. Παραμένουν πολλές ορεινές διαδρομές χωρίς ασφαλτόστρωση (ιδίως η διαδρομή από Χαλδίνη προς Μικράκιο και αλλού ) και κυρίως χωρίς πινακίδες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις να χαθείς. Δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί έτσι ούτε ο τουρισμός ούτε ο οικοτουρισμός. Αλήθεια, σε περίπτωση ακραίων καταστάσεων πχ. μίας σύρραξης στην περιοχή, πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν δρόμους και παραδρόμους στα ορεινά; Θα βρουν το δρόμο ή θα τους φάνε οι .. .λύκοι; Επίσης, η περιοχή μαστίζεται από την ανεργία αφού τα χωράφια είναι ακατάλληλα για σοβαρές αγροκαλλιέργειες. Αυτά είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες, οπότε οι δικαιολογίες για την κρίση δεν φαίνονται σοβαρές. Επίσης, λείπει το ενδιαφέρον για την τοπική παράδοση, αφού η λέξη Πομάκος είναι και εδώ απαγορευμένη. Ούτε καν τους παραδοσιακούς νερόμυλους που στολίζουν το μαγευτικό περιβάλλον δεν σκέφτηκε κανείς να επισκευάσει ως αξιοθέατο στην περιοχή.

Όσο για τα αρχαία μνημεία του Έβρου, σας παρουσιάζουμε την αποθέωση της κατάντιας σε ένα κράτος που είναι ανύπαρκτο στην Θράκη και βρίσκεται σε αποσύνθεση σε όλη την Ελλάδα. Μια περίφημη βραχογραφία του 1100 π.Χ. που υπάρχει στο δρόμο από τη Ρούσα για το Γονικό (στα δεξιά του δρόμου για το Γονικό, όπου υπάρχει διχάλα), την πληροφορούμαστε από μία πινακίδα. Παίρνοντας το δρόμο αυτό προχωράμε αδιευκρίνιστο αριθμό χιλιομέτρων και κάποια στιγμή πέφτουμε επάνω σε δεύτερη πινακίδα που μας δείχνει την βραχογραφία η οποία όμως είναι … εξαφανισμένη. Το χώμα και τα βράχια, λόγω των βροχοπτώσεων έχουν καλύψει την περίφημη βραχογραφία. Η κατάντια και η ξεφτίλα ενός ολόκληρου κράτους αποτυπώνονται στο άθλιο αυτό θέαμα. Άραγε δεν σκέφτηκε κανείς από την αρχαιολογική υπηρεσία πως θα μπορούσε η βραχογραφία να μεταφερθεί σε κάποιο μουσείο και να εκτεθεί προκειμένου να φυλαχθεί από τις φυσικές καταστροφές; Στη θέση της θα μπορούσε να τοποθετηθεί ένα πιστό αντίγραφο. Ή τέλος πάντων αν υπάρχει στη φυσική της θέση, να προφυλαχθεί με κάποιο τρόπο; Ευτυχώς που ο Έβρος δεν έχει σοβαρό τουρισμό γιατί οι ξένοι θα γελούσαν με τα χάλια της περιοχής και των τοπικών υπο-παραγόντων που το μόνο που ξέρουν είναι να λένε παχιά λόγια πως δήθεν «νοιάζονται για τους Πομάκους», «νοιάζονται για την ανάπτυξη της περιοχής».

Τεύχος 77, Φεβρουάριος - Μάρτιος 2015

Κατηγορία: